FUNDI I NJË ËNDRRE Rrugës së ngushtuar të lotëve dogja të gjitha kujtimet e shkruara për ty në fletët e grisura të kohës dhe hirin e hodha mes valëve të detit Në stinën e vrarë të pritjës orëve të zeza të durimit këndova me zë mjellme himnin e dhembjës Kështu i dhash fund ëndrrës së moçme me dhëmb të mbreht se u dashka jetuar edhe me shpirt ndër dhëmb vaj unë i mjeri e kthim mbrapa s’paska Sot mos dilni nga shtëpia se priten rrëbeshe e goditje rrufesh Sot as të vdisni nuk bën se vajtocave ju ka shterur zëri Sot... oh sot lutuni veç për mua aman... e shkronjën e parë të Lirisë se diellin rob ma kanë zën në pragun e çmëndisë dhe n'shpirt më ther një fjalë që humbur e ka udhën... 30 dhjetor 2017
MË PRIT E dashur Nesër Ne freskun e agut Do të bëhem ajër E me shpejtësi drite Do të vij Lehtë lehtë Pahetueshëm Të futem Për vrimë të çelësit Në dhomen tuaj Në shtrat Në ty E ta shijoj Pllëmb për pllëmb Bukurinë e Atdheut Bashkë me melodinë E Këngës së Psherëtimave Nesër Më prit zgjuar Princesha ime Bashkë do ta pijmë Kafenë e mëngjesit Shoqëruar me lëng pjeshke Llokum trëndafilash E aromë djersësh Neser... mos harro... 15.12.2017
KUR ETËN E ZË GRIPI Kur Etën e zë gripi Diellit i erren sytë Plaket hëna E shuhen yjet Arratisen shkronjat Vargjeve u bie pika Muzat varin veten Këngës i ndalet rrita Vdesin lirikat Ç'mëndet poeti Loton qielli E trazohert deti Zgjohet laneti Vajton planeti Përhapen magjitë E godet tërmeti 23. 12. 2017
DIÇKA PO NDODH E DASHUR E ndjej Diçka po ndodh E dashur Rrugëtojmë Me shpejtësi drite Udhës së Qumshtit Galaktikave E me mikroskop jonik Shikohemi Por heshtjen Nuk e thyejmë Eta As pluhuri kozmik Më nuk e shuan Zjarrin e ndezur Brënda nesh Futur jemi Labirintheve Fushës magnetike Të mendjes Dhe aty Ngritur e kemi Flamurin e bardhë Se shpirti Na është zën peng moj E kthim mbrapa nuk ka Në gjakun e ndezur Kapilarëve të zemrës Ku hareshëm lozin Protonet neutronet Nisi proçesi i ngjizjes E përbrenda bërthamës U shfaq një dimension i ri Për jetën Eta Tash edhe matematika Humbur e ka imunitetin Se me zero Dhjetra herë Shumëzuar të kam Po përfundimi kurrë nuk më doli zero Diçka Vërtetë ka për të ngjarë E dashur Shkatrruar janë magjitë E dyshimi është mundur Lum unë i lumi Por... Dreqi e marrtë Lodhur më kanë formulat Ëndërrat keq më janë dehur Koka në dysh më është ndarë E sytë po më lën Mjer unë i mjeri... Ç’po ndodh... Klinika mentale Nuk pranon më pacient Se çmendur janë Edhe mjeket Lum unë i mjeri oh Mjer unë i lumi Kush më thotë Sa është ora Në ç’stinë jemi vallë Po emrin... emrin si e pata... 08.12.2017
VARGJE ME GRIP Kot bredh Brigjeve të mendjes Ënd֝ërr më ëndërr Viteve Miteve Lëgjendave E historisë Në kërkim të fjalës Së humbur planeteve Edhe nëntë bijat e Zeusit I ka zën gripi E dashur Më nuk i ndihmon Vitamina C E as çaji Me lëng limoni Mbaje veten Perëndeshë (I)lirie Merr ngrohtësinë E trupit tim Puth diellin Mëngjeseve Shpirt jepu Lirikave Që dashuria Ta vrasë sëmundjen E kënga Ta mund vajtimin 22 dhjetor 2017
ETA DHE KOMETA As nata e mori vesh çfarë i ndodhi Kur numërat ndryshuan në rrethin e shtatë E Liria udhëtoj dimensioneve të panjohura Bashkë me dritën që lëshuan rrufetë Eta Eta Bërthamën godet Kometa U thye kufiri ndryshuan polet pushuan ëndrrat Në Teatrin e Qiellit u shfaqen dy silueta E hënës një yll fshehurazi ia shkeli syrin Pastaj doli fjala se veten burgosi tundimi Eta Eta Ku mbet Kometa
Përplot me krushq Ishte dasma e poetëve Po vargjet keqas ishin sëmurë Për mungesë oksigjeni Aty fryma të zihej Nga aromat e përziera të parfumëve E gazërat që vinin furishem Nga gogësimat e dollibashëve Rrethin ngushtuar e kishin Dylberet e përvuajtur Me çantat e tyre plot libra të trashë Ku fjalës vrarë ia kishin bukurinë Të mira ishin vetëm kollaret e gopçarëve Që xhepat mbushur kishin me viagra Dhe palltot e zonjave të harlisura Me gjurmët e fshehura të moshës Koblenz, 25 nëntor 2017
I. Kur Ti më mungon Në sy më varet malli Ëndërrat nuk i zë gjumi Trazohen valët e detit E shkreptijnë rrufetë Pastaj Si i çmendur Zbardh netët Me portretin tënd Fiksuar në mendje E shpirti merr udhë Mbi tehun e shpatës Kur afër më vjen Damarëve të zemrës Bëhet rrëmujë E filloj të jetoj Me frymën tënde Të ndjej Pastaj Frymëzohem Digjem Përvëlohem Sulem Tërbohem E prapë Më mungon E prap Më verbon II. Të duash është bekim Më ke pas thënë Një natë dhjetori Po Ti Kurrë nuk e mësove Se unë lindur jam Ditën kur i vranë Zogjtë mbi qërshi Veç pse kënduan Këngë dashurie Dhe mallkimi mori dhenë Thonë se atë ditë Është thinjur dielli Thonë se atë çast Është errësuar qielli Thonë se atë natë Ka lotuar hëna Thonë se atë vit Melodin e humbi kënga 17 dhjetor 2017
Sonte Dua të jem Sy më sy me veten E vetminë ta puthë në ball Se kam ca llogari të hapura Që më duhet ti mbyll Përdhunshëm Unë i gjori Oh... Sonte Deri në palcë Kam për ta shijuar Mungesën e Lirisë Se mua shpirtin Keq robëruar ma ke moj He plastë kjo zemërmjera Sonte Në derën time Mund të trokasin Veç frymëzimet e çmendura E të shkruhet Një këngë e re vajtimi Oiiiiiiiii... Oiiiiiiiii... Oiiiiiiiiih Sonte Ooooh... sonte... E dashura ime Sall një dëshirë e kam Të vijsh si era E të futesh thellë Thellë në mua Zjarrin të ma shuash Dhe plagët e mendjes Të mi shërosh Sonte O miq Më leni të qetë Dua të pi Te pi Të pi E vetës Luftë ti shpall Se vargjet Mi kanë zënë ethet Medet Sonte Eu... sonte U harroft kjo natë Bashkë më emrin tim O Zot... Sa e rëndë qënka Pesha e kryqit... 15 dhjetor 2017 / 02:22 h
Të jesh çam patjetër duhet ta kesh të shkruar në vetull formulën e dhembjes e përditë të zhytesh në Detin e Lotëve bashkë më ëndrrat që kurrë s'i zë gjumi
28. 09. 2015
Nga Haxhi Muhaxheri Kur njeriu është në këmbë, botën e ka vështirë ta shikoj ulur apo në kokërr të shpinës. Lum ai që shtigjeve të blerta ngarend mbi këmbet e veta varur, yjet, qiellin e zotin më afër i ka. Miq, ruani këmbët..., si kokën mbi jastëk ti mbani! Të mos ju tradhëtojnë e jetën ta bëni mbi to kalëruar! Kur njeriu të jetë në këmbë, me valet e detit, rrezet e diellit, fluturat e pranverës loz valle dhe ngritet rrëmbimthi sa herë të jetë rrëzuar. Lum si ai...! 11. 04. 2016 (E pa redaktuar)
Poezi nga Haxhi Muhaxheri Eta ëshë vendi ku bashkohen lumenjt e jetës atdheu ku rritet përmasa e dashurisë
Eta mban emrin zëri i universit perendesha që zemrat pushton ilaçi që sheron të gjitha sëmundjet lehona që sisë i jep Lirisë urdhëri i fsheht i Perëndisë Itaka ime e Dashurisë
Poezi nga Haxhi Muhaxheri Mbrëmë atye ishe dhe ike, e mua më zuri gjumi në prehërin e vetmisë. Mbrëmë kot trokita në derën tuaj, në pëqafim iu hodhe heshtjës. Mbrëmë as zërin ta dëgjova moj, e frymëzimet i zuri acari. Mbrëmë nuk e di ç'dreqin pate Eta, por mua diellin verbuar ma ke. 10 dhjetor 2017
